آرزومند آتش خویشم

     ... "" مرغ شبخوان که با دلم میخواند / رفت و این آشیانه خالی ماند

            آهوان گم شدند در شب دشت / آه از آن رفتگان بی برگشت "" ...

این مثنوی نسبتا بلند از حضرت سایه چقدر نغز و دلکش و زیباست ...

عبدالحسین مختاباد هم خوب خوانده... وقت داشتید بگوشید