شب و روزمون قاطیه ( مثلا من اوکی ام 6)
.... شب است و سرو امیدی فتاده است به خاک / شب است و بید غریبی هزار دست سیاه
شب است شکوه طوفان ، گم است مهر نسیم / ستاره خواب زده مانده است در تب راه
به حیرت است پرستو که دوستان رفتند / و مقصدی که ندارد نشان در این بیراه
هنوز عمر گرانمایه در تورم آه / و بغض میشکند در کشاکش عیناه ...
( این رو به گمانم خیلی وقت پیش گفتم؛ نمیدونم سه سال چهارسال خیلی وقت پیش؛ حوصله ای بود مابقی ابیات و اصلاح و تکمیل و تدوین رو انجام میدم... احتمالا اون روزی که این رو گفتم لامصب خیلی شب بوده؛ از اون شبا که با چهل تا ماه شب چهارده هم نمیشه سر کرد؛ ماه شب چهارده آخه مگه ملاکه؟ مهم این دل لامصب ه که باید روشن باشه، وگرنه خونه پر از چلچراغ و چراغ آویزم که باشه وقتی تو چشمات دنبال روشنایی یادی است، سپیدی صورت ماهی است لبخنده رو لبات که نمیاد که هیچ قصرم میتونه برات قبر دومتره باشه؛ القصه وقتی شمع دلت خاموش شد دیگه نسیم سحرم نمیتونه روشنت کنه؛ وقتی آب چشمات خشکید انتظار تو چارچوب در میماسه؛ یه چیز گفته بودم در این باره درست یادم نمیاد...... باری؛ خوبی خوشی سلامتی دماغت چاغه روشنی بالله ه دلم برات کرده بود میای عینهو جرقه امید فیتیله صبر و عشقم رو روشن میکنی؛ اصلن همین داش ممد ؛ ببین چه چهچهه ای میزنه لامصب عندلیب پسند؛ گوش بده: ..."" حااااافظاااا حااااااافظااااا ( کف و سوت حضار) عشق و صابریییییی تا چند ؛ ناله عااااشقاااان خوش است، بنااااااال .... ( یک نفر اون وسط جوزده و ذوق کرده رو پنجه میره دست راستش را رو هوا میچرخونه بعد دو کف دست رو محکم به هم میزنه سرخی رو از کف دستا به لپاش میده کمرش رو در حالت انعطاف قرار میده فریاد میزند : ایولا سلطان بمولا خوب نالیدی جیگرم حال اومد...) دلت خوشه به خدا آواز خوان چهچهه زن... میدانی؟ زبان تلخ دل سبز رو آتیش میزنه بعد خاکسترش رو میده به باد... * بی همگان به سر شود بی تو به سر نمیشود...
