عینای لاینام
يكشنبه, ۱۴ خرداد ۱۳۹۶، ۰۴:۵۸ ق.ظ
ایص باگ ربگ ذر یب رساح لر و دالا رس
قاصا هم است کابا ره رس ربا ز ار باما نوند
میخواهم بنویسم؛ خیلی. اما پیش از آن نیاز به گوش دادن دارم؛ گوش دادن... آن بزرگ میگفت حقیقت برای همیشه پشت الفاظ پنهان خواهد ماند؛ و ما هر چه بخواهیم با کلمات آشکارتر و پیداترش کنیم نهان تر و پوشیده تر خواهد شد... چه چیز قشنگی خواهد بود.. اما برای ما که سیرتمان اسیر صورت افعال و اقوال مان نامتوازن و بدشکل است، حقیقت دردانه ای است باارزش ولی چه بسا در نگاه نخست نامانوس..و این کام ماست که تلخ است.. گفت پیغمبر که عینای ینام، لاینام القلب عن رب الانام / چشم تو بیدار و دل رفته به خواب، چشم من خفته دلم در فتح باب... و خواب و بیداری اگر خواستنی باشد شیرین است و اگر شیرین باشد خواستنی است.... در ده قدح که موسم ناموس و نام رفت... در اندرون من خسته دل ندانم کیست؛ که من خموشم و او در فغان و در غوغاست... چه چیز هست که قابل می افتد؟... زبانم لال...الاهی خوب.. و نفسی علی زفراتها محبوسه... دعاگو هستم.. هرچند وجودی کالعدم اما به دل نگیر... خدایا چه زمانی حسن نیت مرا نشان خواهی داد؟ و مرا فدای خودت خواهی کرد؟ چه وقت از بند غم و ترس و یاس رهایی خواهی داد؟ من که قانعم من که محتاطم و خوددار.. چه وقت مفید فایده خواهم بود... من آماده ام؛ تا امروز تو خواسته ای و از این پس نیز تو میخواهی... اما سخن من نیز به گزافه نیست؛ از آن لطف بی پایانت و قدرت بی انتهایت چیزی کم‌نمیشود... چه وقت من نخواهم و تو بخواهی ام و بخواهی برایم؟... به خودت قسم...نمیدانم بگویم یا نگویم؟ از مرتبه الوهیت پایین نیا؛ خدایی کن؛ نگذار در چشمانم از خدایی بیفتی... دلت می آید او که دلخوشی اش به توست آه و ناله و نفرین و غصه به خودش نثار کند؟ بازی فلک اینگونه است؟ به کدام سمت میبری ما را؛ تو که یک آسمان سرتری از ما... بنویسم؟ تاکجا! قلم بشکند و جوهر از تاب بیفتد...منت خدای را عزوجل... آخر سر هم : ... و جُمع الشمس و القمر، یقول الانسان یومئذ این المفر...
قاصا هم است کابا ره رس ربا ز ار باما نوند
میخواهم بنویسم؛ خیلی. اما پیش از آن نیاز به گوش دادن دارم؛ گوش دادن... آن بزرگ میگفت حقیقت برای همیشه پشت الفاظ پنهان خواهد ماند؛ و ما هر چه بخواهیم با کلمات آشکارتر و پیداترش کنیم نهان تر و پوشیده تر خواهد شد... چه چیز قشنگی خواهد بود.. اما برای ما که سیرتمان اسیر صورت افعال و اقوال مان نامتوازن و بدشکل است، حقیقت دردانه ای است باارزش ولی چه بسا در نگاه نخست نامانوس..و این کام ماست که تلخ است.. گفت پیغمبر که عینای ینام، لاینام القلب عن رب الانام / چشم تو بیدار و دل رفته به خواب، چشم من خفته دلم در فتح باب... و خواب و بیداری اگر خواستنی باشد شیرین است و اگر شیرین باشد خواستنی است.... در ده قدح که موسم ناموس و نام رفت... در اندرون من خسته دل ندانم کیست؛ که من خموشم و او در فغان و در غوغاست... چه چیز هست که قابل می افتد؟... زبانم لال...الاهی خوب.. و نفسی علی زفراتها محبوسه... دعاگو هستم.. هرچند وجودی کالعدم اما به دل نگیر... خدایا چه زمانی حسن نیت مرا نشان خواهی داد؟ و مرا فدای خودت خواهی کرد؟ چه وقت از بند غم و ترس و یاس رهایی خواهی داد؟ من که قانعم من که محتاطم و خوددار.. چه وقت مفید فایده خواهم بود... من آماده ام؛ تا امروز تو خواسته ای و از این پس نیز تو میخواهی... اما سخن من نیز به گزافه نیست؛ از آن لطف بی پایانت و قدرت بی انتهایت چیزی کم‌نمیشود... چه وقت من نخواهم و تو بخواهی ام و بخواهی برایم؟... به خودت قسم...نمیدانم بگویم یا نگویم؟ از مرتبه الوهیت پایین نیا؛ خدایی کن؛ نگذار در چشمانم از خدایی بیفتی... دلت می آید او که دلخوشی اش به توست آه و ناله و نفرین و غصه به خودش نثار کند؟ بازی فلک اینگونه است؟ به کدام سمت میبری ما را؛ تو که یک آسمان سرتری از ما... بنویسم؟ تاکجا! قلم بشکند و جوهر از تاب بیفتد...منت خدای را عزوجل... آخر سر هم : ... و جُمع الشمس و القمر، یقول الانسان یومئذ این المفر...
