بدشانس ثانیه ها ( در معیت مستر هویج )

تو خونه مون یه ساعت هست که یه ربع جلوست؛ به نوعی ساعت اصلی تو هال ه؛ خیلی وقته، چندساله... اینکه چرا اینطوری هست هم حکمت و فلسفه داره؛ حتی تو عقب و جلو کشیدن ساعت و از کارافتادن و دوباره تنظیمش، احتساب این یه ربع فراموش نمیشه... فلسفه اصلیشم جالبه؛ برمیگرده به قدیم و زمان دانش آموزبودن، به خصوص زمانیکه راهنمایی بودم و صبح ها باید پیاده میرفتم مدرسه...البته کلا راهنمایی و دبیرستان اینطوری بود و حالا پسافلان هم اینگونه است.. خود این راه مدرسه و خونه هم ماجراها داره؛ طریقیاتی است؛ مدرسه مون که حساس بود نسبت حضور به موقع دانش آموز؛ ساعت 7:00 یا هفت و پنج دقیقه و یا هفت و ده دقیقه زنگ میخورد حدودا یکی دودقیقه یه چیزی پخش میشد و همه فرصت داشتند سریع و منظم تو صف بایستن؛ حالا اگه اون چیزی که پخش میشد تموم میرفت کسی حق نداشت بیاد وارد صف بشه؛ اونایی هم که از در مدرسه وارد شده بودن ولی بدشانس ثانیه ها شده بودن باید پشت خط مشخص اون سمت حیاط جلوی در وایمیسادن ( می ایستادندی) حالا باز میگم ماجراها بود سرهمین صبح ها و منم به خصوص بی بهره نبودم و هم چنین در بازگشت به خانه.... این یه ربع شاید یه عمل محرک بود برای زودتر جنبیدن و به موقع بودن و به فکر بودن و منظم تر شدن؛ یه عامل استرس زای بابا بجنب دیرنشه... تمرین on time بودن...... و...

بعضی وقتا فکر میکنم شاید اگه میرفتیم جلو سفر میکردیم تو زمان مطلع میشدیم از چندقدم جلوتر، شاید حال و احوالمون، نگاهمون، اولویتامون و ....مون تفاوت میکرد؛ انصافا حرفها دارم سر این مطلب؛ دالانی پررمز و قصه داره فکرکردن بهش؛ گاهی هم شده تو فرصت مکالمات و محاورات با دوستان پیش کشیدم؛ منم ذهن جوّال خیال سیّال و سری که بوی قرمه سبزی میدهد و زبانی که سرخ است و دلی که چون ریگ بیابان تفتیده است و پایی که چون خیار رنده شده تاب و توان شوخ طبعی و ملاحت را کم و بیش از دست میدهد و توصیفات دیگر که قابل بیان نیست...

گرفتی چی میگم؟ این تن بمیره اگه بدونم چی میگم...

ما بیغمان مست دل از دست داده ایم...