جنس بشر ( مثلا من اوکی ام 3)

آدمی ضعیف ه؛ جنس آدمی ضعف ه خمیر مایه اش محدودیت و ناتوانی؛ در برابر خواستن ، نخواستن هر چیز... پس اینکه در باره توانایی بشر و عظمت روح میگن چیه؟ یا اینکه اتزعم انک جرم صغیر و فیک انطوی العالم الاکبر آیا گمان میکنی یک چیز کوچک و بی اهمیتی درحالیکه عالمی شگفت آور و بزرگ در تو پنهان است ... و یا امثال این عبارات...همین انسان موجودی ناشناخته جناب کارل الکسیسشون... پس انسان به این عظمت که دوست میدارد و میفهمد و تلاش میکند و امید دارد و می زید، دقیقا کجاش ضعیف ه که "خلق الانسان ضعیفا" یا "خلق الانسان هلوعا و اذا مسه الشر جزوعا و اذا مسه الخیر منوعا"...  چی میشه؟ نمیدونم ولی انگار همه چی زیر سر خواستن ه.. روحیه خواستن در انسان حد نداره.. تموم نمیشه اینقدر وجودت میسوزونه تا یه چند ژول انرژی بیشتر برای دویدن داشته باشه... انسان حریص ه... نمیدونه دقیقا چی رو باید بخواد چقدر بخواد...این یعنی چشمامونو ببندیم؟ ابدا منظورم این نیست. من اصلن کاری ندارم به تجویز کردن و توصیه کردن اخلاقی و پزشکی. خود منم آدمم بالاخره...میگم این یه خصیصه انسانی ه.. نوع آدمی وقتی یه چیزی رو از دست میده ناراحت میشه و وقتی به دست میاره خوشحال میشه؛ اصلن شاید همین میل به داشتن یا بیشتر داشتن و بهتر داشتن یکی از علل اصلی گرایش او به اجتماع و با دیگران بودنه...دارم با خودم فکر میکنم نمیدونم... اینم یه دسته از افکاری ه که تو طول روز تو ذهنم میگرده.. یکی سوال میپرسه اون یکی جواب میده.. یه کمش خوبه ها ولی گاهی سوالا ته نداره این ور میره اون ور میره شاخ و برگ میگیره آخرشم فقط به زور ته نشین میشه؛ با یه تلنگر که چی حالا این حالت اشباع ذهن باعث تشکیل رسوب یه سری حرفای بی سر و ته نامعلوم میشه...

نهایت حرفم اینه که پس  آدمی موجود ضعیفی ه... گاهی انسان ضعیفترم میشه... اگه تو این حالت ضعف بمونه کار خطرناک میشه... میخوام بگم آدم ضعیف دوست داشتنی نیست کسی نمیتونه دوستش داشته باشه چون مگه میشه آدم یکی که ضعیف در ضعیف شده هم ضعف بالقوه اش بالفعل شده و هم همین جوری نقاط ضعفش قوت پیدا کرده رو دوست بداره... آدم ضعیف اگه ترحم برانگیز نباشه چندش آوره... خدا کنه همیشه قوی باشید حتی در برابر نقاط ضعفتون...