آبی بودن
مناعت طبع یعنی بیش از آنکه دیده شوی و مورد لطف و احترام و پاسخ قرار بگیری خوبی کنی بی چشمداشت و بی تاسف و حسرت و سرشکستگی... آبی بودن یعنی این ، سپید بودن یعنی این ، طلایی بودن پرسپولیسیا ناراحت نشن قرمز بودن ، قهوه ای بودن نه دیگه قهوه ای نه ولی چه بسا زردبودن بالاخره یه وقتایی خوبی کردن ضایع شدنم میطلبه رنگی شدنم ( رکش میشا.ن بهت ؛ اون بنده خدا میگفت مردم گاون، جلوشون خم بشی تعظیم کنی بهت شاخ میزنن؛ البته که قبول ندارم حرفش رو بیشک ولی هردفعه میگفت یه دل سیر میخندیدم تو دلم بهش خودشم میدونست از این جملات نغز بازم میگفت...) به همراه داره همینه که میگن هرکسی رخ زردتر پردردتر یا بالعکس ( او مردتر بابا مشتی تر مامانی تر اصن...)... البته اینم هست که هر کاری بلد نیستی انجام نده قربونت برم عرضه اش رو نداری خب ولش کن میخوای ابروی طرف رو درست کنی میزنی چشمش رو ناکار میکنی... گر تو قرآن بدین نمط خوانی ، ببری رونق مسلمانی / گر مسلمانی بدین است که حافظ دارد ، وای اگر از پس امروز بود فردایی...
* یاایهاالذین آمنوا لاتبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذی : ای کسانی که ایمان آورده اید؛ صدقه هایتان (و خوبیهایتان) را با منت و آزار و اذیت از بین نبرید...
دلای آبی میمونن همیشه بی یار و یاور ؛ ولی نه انصافا همیشه نه لااقل من قبول ندارم...
