همان همیشگی

...مرو چو بخت من ای چشم مست یار به خواب
که در پی است ز هر سویت آه بیداری...
نثار خاک رهت نقد جان من هرچند
که نیست نقد روان را بر تو مقداری
...سرم برفت و زمانی ز سر نرفت این کار
دلم گرفت و نبودت غم‌گرفتاری...

آه غصه غم شادی شادمانی چه فرقی میکند وقتی عنایتی با تو نباشد... 
تظاهر به چه باید کرد وقتی نه نشانه‌ای است و التفاتی و نه تفقدی و پاسخی...
همان بهتر که گل در دهان بگیری و یاوه نگویی پسرک مزخرف مبتذل..‌ جاهل احمق.. بیچاره نفهم ظاهربین کودن.. بتمرگ سر جایت روزه سکوت بگیر که الحق حق توست.. انزوا و عزلت و تاریکی و حرمان و سکوت و محرومیت و دلتنگی.. پسرک نفهم زبان نفهم.. بچش که این روزی توست و این کاسه دریوزگی‌ات...
هرچه به خودم نثار کنم کم گفته‌ام پس بگذارید در این امر تنها و فرید، فرصت خودسوزی را داشته باشم... احتیاج این کاسه دریوزگی، کوزه آب و طغار و نان ماست، آبروی ما به صددر ریخته است، لقمه نانی که در انبان ماست، مور را مانیم کاندر لانه‌ها، روز باران هر نمی طوفان ماست...
معذرت معذرت معذرت...