خورشید و خوشدلی

گر چه از نظر مقیاس زیستن و ایستادن دوریم، ولی همه با هم و همراه همیم به مهربانی، آرامش و خوبی... زیر آسمانی که یکی است و در ظل عنایت حضرت حق که نگاه ما به اوست، ما با همیم، همدلیم و آسوده در خاطر همدیگر سرخوشیم... دوری حرف است، ما قلبهایمان آنقدر بزرگ و دریایی است که مرام و معرفتمان همه چیز را در خود حل میکند و آنچه تنها میماند بزرگواری است و مهربانی و عشق؛ آری در اینجا ننگ ندارم که از عشق بگویم که عشق به حضرت حقیقی است و موهوم نیست و هر چه او بخواهد عشق است و چون چشم و گوشت عشق شد دیگر از دلت جز عاشقی برنیاید.. ما با همیم چون دلهایمان یک رنگ دارد آن رنگ زلالی و پاکی است.. مهر دوستی و قربت ما او بر بودنمان زده است، غربت در جغرافیای هستی ما جایی ندارد و ما در سکوت و تنهایی و چشم‌پوشی‌مان هم به زیبایی خوبی میبینیم و میشنویم و میفهمیم و میدانیم آنچه باید دانست و حقیقتا ما زنده‌ایم تا آسمان برقرار است... ما به هم خوشدلیم چون خورشیدمان یکی است...