تلخی ایام، ایام تلخ

وقتی به سختی روزگار و زندگی تا امروز و این نقطه که هستم و شدت فراز و نشیبها نگاه میکنم، از اینکه دوباره فرصت از نو زیستن پیدا کنم و از نو متولد شوم دست میشویم و پشیمان میشوم... جز تلخی در کامم نیست، انگار تلخی است که تنها به کام انسان میماند و عجین میشود... و همین راه هم باید سریعتر طی شود، فقط امیدوارم در انتها چیز وحشتناکتری در انتظارم نباشد.. اگر وحشتزده شویم و از خدا یاری بخواهیم کمکمان خواهد کرد؟! خدا به دادم برسد که پس از این منزل چه منزل دشواری در انتظار ماست...