به سینه می‌فشرم

 

 

 تو مثل لاله‌ی پیش از طلوع دامنه‌ها 

که سر به صخره گذارد،

 غریبی و پاکی

 تو را، ز وحشت توفان، به سینه می‌فشرم

 عجب سعادت غمناکی! 

 (منوچهر آتشی)