این قصّه‌ی عجب شنو از بخت واژگون

 

 

 دیگر نمی‌دانم چه کنم که اندکی دلم آرام و قلبم التیام‌ یابد... هر طرف را که می‌گیرم از طرف دیگر سر باز می‌کند... خسته‌ام، نه اینکه تا بحال خسته نبوده‌ام و نشدم، خسته‌ام از اینکه می‌بینم عمر نقدی را داده‌ام و... بماند اصلا...

 

 تا اطّلاع ثانوی و وقتی دیگر در اینجا چیزی نخواهم نوشت و با شمایان درمیان نخواهم گذاشت. نفس راحت کشیدی؟ :) (سیمای مردی خندان با بناگوش باز و دندانهایی روی هم نهاده ولی تمیز و مسواک‌زده) آفرین به تو نفس