چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدی‌ست

 

 

 آن من دیروز خوش بین و سرخوش امروز معتاد است، معتاد است به غم و بدبینی... چه شد که اینطور شد؟! پناه بر خدا! چه بسا اگر زودتر می‌دانستم و به عمل می‌بستم دانستن این مطلب که تا چه اندازه این فلاکت‌زده‌ی ماتم‌زده خطرناک و بی حساب و کتاب است _حساب و کتاب دارد البتّه و آن سرویس کردن دهان ما انسانهای متوسّط و معمولی است_ جور دیگری رفتار میکردم، جور دیگری نگاه میکردم و جور دیگری حتما نتیجه میدیدم که امروز به این فلاکت خودخواسته دچار نشوم.. زهی زندگی، زهی سادگی، زهی غم، زهی شب.. و اگر سر بر بالین یا همان بالش گذاشتی و دوباره دچار به افکار و یاد او و یاد قدیم نشدی بدان درمان یافته‌ای، مرده‌ای... زهی مردن، زهی سعادت...