همیشه

 

 

 گاه از دلتنگی پرم، گاه از نفرت پرم، گاه از عشق پرم، گاه از ناامیدی پرم، گاه از خیال پرم، گاهی از غم پرم، گاه از فکر پرم، گاه از خدا پرم، گاه از هیچ پرم، من این پر بودن‌ها را نمیخواهم، برای خدا ای عالم پهناور، یک ثانیه هم که شده میخواهم خالی بشوم، خالی خالی، خالی از همه چیز، چونان جسدی بدون روح و سیاهچاله‌ی فریبنده‌ای بدون نور و نشانه‌ای از حیات؛ آنگونه خالی که وجودم بلوری شود نامرئی...