عذر تقصیر

 

 

میدونم کرونا هست، حال هیچکدوممون چندان به قاعده نیست، سربازی حسابی انرژی‌بره بیشتر از نظر تومخی و روحی شاید ولی همه اینا به کنار، من روم نمیشه دوستام رو ببینم انگار، روم نمیشه بگم بیاین ببینمتون، روم نمیشه چیکار کنم، روم نمیشه حتی زنگ بزنم روم نمیشه حال و احوال بپرسم، عذر تقصیر برای این حالت که نمیدونم چطور باید شرحش کنم، چیزی مهمی نیست ابدا ولی خب... نیاز به تمدّد اعصاب دارم، به یک سفر خوب، به یک روز طی کردن بی استرس، شاد بودن با چیزای کوچیک و با هم بودن‌ها، میخوام خودم بشم و طرد نشم، حال بدم باشه و حال خوب بگیرم، حال خوب بودم و واکنشش رو ببینم، نیاز دارم به کار مفید و از اون مهمتر احساس مفید بودن، من معذرتخواهی به خیلیا بدهکارم، از اون بیشتر به خانواده‌ام به دوستانم به رفقام که اونطور که باید نتونستم و نشد محبّت و احساسم رو بهشون نشون بدم، همیشه خدا احساس بد گناهکار بودن رو میکنم، چه باشم و چه نباشم، چه باشیم و چه نباشیم، کافی هستیم برای هم نه؟! قبول دارید میتونیم کافی باشیم برای هم؟ احساس میکنم خیلی دورم، هر کسی یه قاره و جغرافیای دیگه است، نمیدونم، این حرفها بماند به یادگار، وگرنه که به حرف چیزی درست نمیشه ولی خب همینش هم خیلیا نمیگن، دوست دارم تو یه خونه توی یه دشت سبز یا جایی با درختهای بلند تبریزی یا کاج باشم، تنها، دور از خانواده، دور از زندگی‌ای که دیگران تحمیل میکنند بهم به اسم اجبار و تحمیل و خدمت... میخوام مثل فلاسفه یونان برای خودم قدم بزنم، مثل عرفای مسلمان تو حال خودم باشم، مثل یه اروپایی لذتهای ساده و زودگذر داشته باشم، مثل یه آمریکایی لااقل از اینکه کسی جرات نمیکنه به کشورم حمله کنه خاطرم آسوده باشه و مثل خیلیا توی خیلی از جاهای این عالم دنبال شناخت خودم باشم و بازتعریف ایده‌آل‌هام و عمیق کردن دوستی‌هام و پاسداشت زندگی، مشغول نباشم به غصّه خوردن برای سرزمین و اقلیم و هموطن و همسایه‌ام، میخوام یه ذره خودخواه باشم، میخوام میخوام و حیف که میخوام...!

 

دریافت
حجم: 4.09 مگابایت