در پستو پیدایت میکنند!

 

 

تو را در پستو پیدا میکنند، در خلوت می‌یابند و دشنام میدهند...! میدانم حرف بیخودی میزند، میدانم اشکال الکی میگرد، میدانم تیکه‌ی تفنّنی و عقده‌مآبانه می‌اندازند ولی چه کنم؛ خاطری مشوّش و نازک، احساس رنجور و حسّاس نمی‌فهمد.. در تنهایی تنهاتر میشوی، به هم می‌ریزی، در خودت می‌ریزی، برای بعضی چیزها که نباید بی‌آنکه بدانی غصّه میخوری، کمار می‌کشی، شک میکنی به خودت، بدبین میشوی به زمانه، قدرت تخلیه‌ی حوادث و نادیده گرفتن وقایع را از دست می‌دهی، ضعیف میشوی، ایمنی‌ات را از دست می‌دهی و ویروس اندوه چون موریانه در وجودت نفوذ میکند و تلّه تلّه پوسیدگی در دلت تلنبار میشود، میخواهی جاروب کنی این خانه‌ی دل را ولی به مجرّد برخوردی آشفته میشود و به هوا می‌خیزد و هوای دلت را آلوده میکند... چاره‌ای ندارم گاه جز جز جز... در پستو پیدایت میکنند و دخلت را می‌آورند!....