بدخیم

 

 

هی آدم بخواد متشخص باشه، خوب رفتار کنه، دردش رو برای خودش نگهداره، سعی کنه کمک بگیره هر چند بیفایده، حواس خودش رو پرت کنه، هم چنان به آینده و تغییر امیدوار باشه، به اوقات تلخیا و زهرماری‌های خارج از اراده‌اش کاری نداشته باشه، گذشته رو تعمیم به آینده نده، اعتبار و حیثیت و استعداد خودش رو زیر سوال نبره، خودش رو نفی نکنه کوچک نکنه کوچک ندونه به زیبایی‌ها بیندیشد حواسش رو جمع کنه به فکر باشه یه قدم موثر برداره بجنگه با یه سری چیزا که نمیدونه چرا پیش میان و دامنگیر میشن زیبایی را بهتر از زشتی درزندگی ببیند شکرگزار باشد ادامه بده فریاد نزنه فریاد بزنه فراموش بکنه فراموش نکنه به صمیمیتهای پوشالی وقعی ننهد و دوباره اعتماد کنه به خلق‌الله در ذات زندگی ببیند و طبیعی بداند خیلی چیزها رو.... باز انگار فایده نداره، یه جا میزنه بیرون، در برت میگه قورتت میده میبلعدت جلوت مجسم میشه اونطور که تصویر رو از اصل بهتر و واضحتر ببینی غرقت میکنه و دوباره درگیرت میکنه و میخوردت و مستاصلت میکنه و به باد هوا میدهدت و پیمانهایت را با خود سست میکند و اراده‌ات را چون سیل ریشه‌کن میکند و کوچیکت میکنه و پست نشانت میدهد در برابر زشتی و بزرگی و زیبایی عالم ووو باز خودت هستی و خودت، یکجا آنقدر احساس شکسته شدن میکنی که مجبوری دستت را بالا بیاوری و اعلام تسلیم کنی و بی‌ادّعا بگویی غلط کردم نمیدانم چه کنم عددی نیستم رحمی رحمی رحمی کن لامصب، دژخیم بدخیم ترحیم سیاهی دیهیم رحمی رحمی کن و لطفت را بیشتر کمی بیشتر کن حالا که هستیم و هستیم و آخرش چه به چه قیمتی که چه که چرا که چه کنیم که چقدر حسن نیّت و خطای جاهلانه مرتکب شویم که به رحم آیی که رحم آیی و مروّتی کنی و مرامی و لبخندی و درکی و پست ندانی و توجّه کنی و نادیده نگیری ای عالم حال که به ورطه‌ی نیستی در هستی درافتاده‌ایم.... برای خودم می‌نویسم بالله برای خودم مینویسم...