" اتّکائت تنها به خدا باشد، عزّت نفس داشته باش ولی به نفس خودت مطمئن نباش"...
وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ...
و اینجاست که جناب سعدی میگوید: و ما ابری نفسی و لا ازکیها، که هرچه نقل کنند از بشر در امکان است...
"وقارت را پیش هر کس و هرچیز و هروقت نگه‌دار"... مزاح هم حدّی و وقتی دارد، آنگونه نباش که بر تو جسور شوند.. حرص زدن و عجله کردن و اضطراب و ترس برای پیشامدی که نیامده همه از این است که انسان ثبات شخصیّتی خودش را فراموش میکند و برای چیزی که خارج از اراده و اختیار اوست و یا برای او نیست ولع بیهوده دارد... هرچیز در زمان خودش اتّفاق می‌افتد بی‌آنکه تو بخواهی یا نخواهی...
آخ تصاویر! تصاویر چقدر موذی‌اند. همه چیز از یاد می‌روند امّا تصاویر به خوبی و روشنی در جایی محفوظ از ذهنت حک میشوند و اگر بخواهی مخدوش‌شان کنی، هم‌چنان که سمباده میزنی‌شان که محو شوند و پس‌زمینه‌ی ذهن خودت را بی‌اختیار می‌خراشی، پررنگتر میشوند...
"اگر میخواهی به کسی بداخلاقی کنی، لحظه‌ای صبر کن، زشتی و وحشتناکی قیافه‌ی خودت را در چشمان او و در خیال آن فرد مجسّم کن"... حسن الخلق ذهب بخیر الدنیا و الآخره...
گاهی نقطه‌ها واقعی‌اند؛ یعنی همین جمله مکفی است، بس است، حرفی نیست.. امان از نقطه‌ها... هیچ سکوتی به اندازه‌ی نقطه‌ها نمیتواند رعب‌آور و ناراحت‌کننده باشد... فاضل میگوید از نقطه‌ای بترس که فلان، واقعا قدرت نقطه در همین حد ترسناک است...
دلم گرفته عزیزان هم زبان امشب...
"تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار، آن گه عیان شود که بود موسم درو" حافظ
"به کسی که قدر محبّتت را نمی‌داند محبّت نکن ولی اگر برای محبّت محبّت می‌کنی، دشنام هم اگر شنیدی خشنود باش.".. نشان اهل خدا عاشقی(شاسگولی) است با خود دار...
"خوبی‌ات را با منّت و آزار و عجب و ریا و به رخ کشاندن به خدا بی‌ارزش و بی‌اعتبار نکن"... لاتبطلوا صدقاتکم بالمنّ و الاذی..
"تنها وظیفه‌ی تو آنست که حال را به بهترین نحو بگذرانی" منظور آن است که هر کاری که الان به تو محوّل شده یا نه هر کاری که تو مشغول به انجامش هستی، حتّی میخواهد خوردن غذا، آشامیدن آب یا دیدن تلویزیون باشد را با کیفیّت بالا و به بهترین نحو انجام دهی...
"همیشه فرصت جبران نیست، در این لحظه کاری رو بکن که ارزشش رو داره"... معلوم نیست، هیچی معلوم نیست. شاید این کاری که میکنیم، حرفی که می‌زنیم و... آخرین چیزی باشد از ما دیده و شنیده میشود و برجای میماند.. پس درستتر آن که انسان حواسش به ارزش دمی که میگذراند باشد که اجل و وقایع این عالم خبر نمیکنند...
