وجودی محو

 

 

 همینکه کلا اثری از من نباشد در عالم، وجودم محسوس نباشد برای هیچ بنی‌بشری و چیزی و از من خبری نباشد در هیچ جایی و نه مشغله‌ی کسی باشم نه موجب مزاحمت برای کسی و از یادها بروم که بروم و و و باعث خوشحالی و سرافرازی و آرامش من است..

شیرکاکائوت رو بنوش هموطن

 

 

 صبح خواب میدیدم انگلیسم، سپردم یه بنده خدایی از دوستان بره بساطم رو از محل اقامت کذایی با خودش بیاره که به بلیط تهرانم برسم، بعد آقایون و خانمها پارتی گرفته بودند اونوقت تو لیوان پیاله گیلاس هر چی بود با پارچ طرف شیرکاکائو میریخت بعد اون گوشه موشه‌ها یه پیر پاتال هم وایساده بود به جوانی و خامی دوستان میخندید؛ خوابهام جدیدا ژانر علمی تخیلی رو هم رد کرده و یه چیزی بین رئالیسم جادویی و تراژدی با چاشنی فکاهه داره متولّد میکنه؛ حالا خیر سرم انگار اونجا مشغول به تحصیل هم بودم :)) یه دختر کوچولو داریم تو خانواده میگه شیرکاکا یو، آره خلاصه :)

این هم برای اینکه بگیم آره، عارره :)

 

 

 خیلی دوست دارم الان به یکی بگم بیا گپ بزنیم ولی حالش رو ندارم انصافا، البته اینکه کسی هم نیست بی‌تاثیر نیست و اینکه حرفی به ذهنم نمیاد که بگم اصلا که فکر کمپلت مغشوشه و فلان نیز.. :) فکر کنم جهانی که برام مونده، نگاه خیره است و ته لبخند ماسیده و فوق فوقش یه شیشه (دوغ آبعلی) در دست و یه نخ (کاموا) تو اون یکی دست :)... دنیامون که اینه، معنامون چی شد حاجی؟! به باد دادی رفت دیگه نه؟! ایول داری به مولا، بده صبح فردا برات گاو بزنن زمین:) خوشیم دیگه چه کنیم، خریم شاید که هنوز زنده‌ایم... حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است، بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم، این هم برای اینکه بگیم اونقدرا هم نچسب و تاریک و عنتر نیستیم، که هستیم...

اعتدال بهاری

 

 

 همه یا کامل نفی میکنند یا شدید‌اللحن تایید.. چرا کسی نمیفهمه چیزی که من نوعی نیاز داره منطق بعلاوه‌ی احساس و احساس متّکی به منطق است... چرا وقتی احساس برت میداره خر میشی، وقتی منطق چشات رو پر میکنه سگ میشی آقاجون من...

پرت و پلا

 

 

 از هر نوع تظاهر و انسان متظاهر حالم به هم میخوره... چقدر پرت و پلا، چقدر آدم پرت و پلا..

خسته

 

 

خسته‌ام، به وسعت تمام زندگی‌ای که نکرده‌ام.. خسته‌ام از تمام دویدن‌های بیحاصل.. خسته‌ام آنگونه که جز خستگی حالتی نمانده است... 

شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

 

 

 جهانی دروغ و یه دنیا غروب و
یه درد عمیق و یه تیزی تیغ و
یه قلب مریض و یه آه غلیظ و
یه دنیا محال و تو سینم (سینه‌ام) گذاشتی...

 

این بماند برای اوّلین شب نبودن و غربت.. بریم تو مه گم بشیم...