زندگی پرانتزی...
دبستان که بودم ، همون سوم چهارم بود به گمانم ،تو درس نگارش بهمون جایگاه علایم نگارشی رو یاد میدادن؛
نقطه کجا میاد ، نقطه ویرگول چیه، دونقطه برا کجاس و ... امتحانش هم این بود که متن میدادن بهمون میگفتن علایم رو بذارید یا میگفتن درستش کنید... یکی از این علایم جناب پرانتز بود؛ اون چیزی که من یادمه که بهمون یاد دادن و گفتن این بود که جملاتی که داخل پرانتز میان نقش اصلی و خیلی مهمی ندارن؛ یعنی اینطور نیست که اگه ما پرانتز رو پاک کنیم و جملات داخل پرانتز رو حذف کنیم نقصانی به معنای قبل و بعد اون و در کل متن بیاد ولی خب ما برای توضیح و اشاره و ... از پرانتز استفاده میکنیم.......
فکر میکردم اگه واقعا بشینیم بیست و چار ساعت یه روز از زندگی مون رو چرتکه بندازیم ، چقدرش داخل پرانتزیه؟
هدف داریم از زندگی مون دیگه نه؟ آرمان و آرزو و فلان و بهمانم داریم زورم میزنیم به دستشون بیاریم بهشون برسیم اینطور هست دیگه نه؟ حالا بگیم همین چیزایی که مدنظر داریم بر همین اهداف برنامه مونم بچینیم ، هم اهداف هم برنامه چیز درست و درمون ه کاملی هم باشه حرفی هم توش نباشه که ناقصن مشکل دارن اصن دست یافتنی نیستن یا به قول رفیق نقادمون ماقبل برنامه هستن، حالا انصافا ما رو همین ریل افکار و اندیشه هامون سیر میکنیم یا نه حواسمون تو آسمون توهم و خیال پرته؟!.... تونستم منظورم رو بفهمونم؟ به خدا اگه چیزی فهمیده باشه کسی؛ فهمیده باشه هم جیک نمیزنه آفرین واقعا آفرین...
