در حسرت یک نفس راحت

 

 

اینقدر محو اخبار بد میشوم که گاه می‌بینم یادم میرود نفس بکشم و سینه‌ام سنگینی میکند...

متلاشی

 

 

زورم به این روزا نمیرسه، زورم به خودم نمیرسه، زورم به گذشته زورم به آینده نمیرسه، من خسته‌ام اونقدری که زورم به هیچی نمیرسه... میرسم خانه، خودم را روی هر قطعه سنگفرش پیاده‌رو، هر خط عابر پیاده میکشانم تا خانه، نعش خودم را به دوش میکشم و همینکه به درگاه خانه میرسم روی زمین ولو میشوم، چونان قربانی خونینی که تیر به سرش خورده و مغزش متلاشی شده منفجر میشوم، قلبی که ندارم جای خالی‌اش هویدا میشود و تمام مویرگ‌های وجودم نیستی میشود... حالم از خودم به هم میخوره...

صرف نظر

 

 

از اونجایی که مثل همیشه کسی اهمیّت نمیده و اصولا راه به جایی نمیبره، باید صرف نظر کنم از انتشارش... کاش میشد بنویسم، اینها که نوشته‌ام را روی دایره بریزم، کبریت بهشان بزنم و در این سرما شمدی به دور خودم بپیچم و آرام به سوختنشان نگاه کنم، نگاهم گره بخورد در جرقّه‌های آتش و محو شود و محو شوم...

از گذشته (۲)

 

 

امروز بعد از سه سال و فراز و نشیب زندگی بنا به ضرورتی به دانشکده برگشتم... 

از گذشته‌ (۱)

 

 

 از گذشته جز تلخکامی به یادم نیست..  این روزها هم گذشته‌ی فرداست...