من انسان خیلی ساده‌ای بودم، من انسان ساده‌ای هستم!... در نوع نگاهم به آدمها، رفتارشان، صحبتهایشان، گاه طعنه‌هایشان را از روی خوش‌بینی و مثبت‌نگری حمل بر صحّت میکردم و معنایی خوب برداشت میکردم... در نوع نگاهم به مسائل، خودم، آینده... شاید بهتر باشد بگویم من انسان احمقی بودم و هستم، نمیدانم، در دنیایی که همه ادّعای عاقل بودن و عقل کل بودن میکنند، جارزدن این مطلب میتواند لااقل جالب باشد...
