بی‌بهانه

 

 

میخواهم به وسعت عالم بگریم، سینه‌ام این دشت مه‌گرفته‌ی ابرآلود، آبستن اشک است! میخواهم به عمق جانم گریه کنم، میخواهم بروم گریه کنم، بنشینم گریه کنم، مثل انسانهای معمولی لبخند بزنم و در خلوت چشمانم گریه کنم.. بهانه برای گریستن زیاد است ولی میخواهم بی‌بهانه گریه کنم...

فدوی

 

 

میان این همه معنا، ما فدوی هیچ شدیم!..