لاطائلات

این خیالاتی‌بودن از یه جایی به بعد چیز میشه، یعنی یجوری میشه و میکنه آدم رو... هی تو خیال تجسم کنی اتفاقاتی رو، حتی برای خندیدن؛ شما نمیشه تصور کنید خودتون رو در یک فضایی و تجسم کنید و تخیل کنید خودتون رو و فضاسازی کنید دیالوگی رو که بخندید؟ که عصبانی بشید و خشم فروخوردتون رو یه جایی خالی کنید؟ رو سر یه بدبخت خیالی که مستحق خشم شما باشه؟ با یه نفر بشینید حرف بزنید درددل کنید، اونم تو خیال؟ با یه نفر حرف بزنید و ... برای خودتون بلند بلند سخنرانی کنید، خودتون رو در مجلس محاکمه بنشونید و تخطئه کنید... خب همه‌ی اینا هست و بیشتر از اینم هست.. این روانی بودن نیست پس چیه؟ آره من روانی‌ام مادر من، یه دیوانه‌ی تمام‌عیار، البته کم‌آزار و خنثی؛ خب هستم دیگه، یه شاعر که نتونه دیگه شعر بگه دیوانه است دیگه، یه آدم که خواب و بیداریش فرق نکنه مریض‌ِ دیگه. آره، من نفهمم، من بیمارم من روانی‌ام من به دردنخورم، همه‌ی اینا هستم، ولی من آزاده‌ام من خشمم رو تو سر یه نفر دیگه خالی نمیکنم، من عقده‌ام رو یه جا دیگه نمیخوام خالی کنم، من برای آدمهایی که میبینمشون شخصیت قائلم... آره، اینکه یه حرفی داشته باشی و نتونی بزنی اونوقت بیای اینجا زر بزنی یعنی تو یه دیوونه‌ی واقعی هستی. اینا حرفهای تو نیست، داری اغراق میکنی داری مبالغه میکنی، داری میبافی داری پیشگیری میکنی از یه سری مسایل ولی هرچی بگی حقه؛ سبک میشی، یه ذره، به خودت میای، آره یه کم و میفهمی کجا وایسادی کیا روبروتن چی پشت سرته کجا هستی اصلن... تو میخوای یه چیز بگی نمیتونی خب مینویسی، هرچقدر بنویسی عالیه، این کلمات گرچه مزخرف ولی روح دارند، تو خودت رو داری در این تیکه شیشه‌ها تکثیر میکنی، خب ذوق داره دیگه نداره؟! انبساط خاطر‌ِ... یه کم نور بیشتر میتابه تو وجود این کلمات از وجود این کلمات... لازم‌ه؛ بقیه‌اش سهم خودت برای خودت که بشینی یه دقایقی رو محکم حرف بزنی، خطاب به خودت برای خودت و خطاب به عالم و آدم و کون و مکان.. والسلام