در میانه لهیب هجران

برای نبودن یکنفر، همانکه دوستش داری باید به زمین و زمان بزنی؛ به صدنفر رو بزنی بلکه التفاتشان جگر تفتیده‌ات را اندکی خنک کند، اما فایده‌ای ندارد، هیچ فایده‌ای ندارد، تو احساس تنهایی میکنی، احساس تنهایی بیشتر و اینگونه بر شعله‌ای که هرلحظه جانگدازتر میشود خاکستر میریزی بگمان اینکه فرونشیند اما تنها دلت مکدرتر میشود و تو میسوزی و صدای خردشدنت بلند میشود، از هم میپاشی و آتش از خرده‌های وجود تو جان میگیرد...