بیگانه با هم نسلان، درجستجوی هم‌عصران

احساس میکنم هم نسلان من به واقع یا الان زیر خاک هستند و یا اینکه در آخرین دهه‌های عمرشان، از تاب و تب افتاده و بیگانه با آدمیان و جهان امروز گوشه‌ای نشسته‌اند و چشم تحیر گشوده‌اند و انگشت حسرت میگزند.. درحقیقت هیچکس را به اندازه خودم اینقدر بافاصله از شاخصه‌ها و مولفه‌های جوان این روزگار و اصولا با مشخصه‌های جوانی نمیبینم... و شاید به خاطر همین است که همیشه به جای دوست‌داشتن، احترام دیده‌ام... من به رنگ جوانی نه داشته‌ای دارم و نه کارکردی و نه از جوانی بهره‌ای دارم و نه انباشتی.. من از کدام قرن دورافتاده‌ام و از دهان کدام آسمان بی‌ستاره پس افتاده‌ام؟! که اینگونه تنها و متحیرم،.. و خسته و از پا نشسته...‌