زاییدی توش موندی

میدونی چی میشه؟ شعرم‌ میاد بعد یه چیز میخوام بگم برای حال و هوایم بعد ادامه میدم صرف اینکه گفته باشم، شعر برای شعر، بعد میمونم توش که یعنی چی، بعد که چی آخه این مزخرف چند می‌ارزه اصلن به درد کی میخوره؛ اگر بگم این احساس سرریز اجباری فروکش کننده اذیت کننده میشه رو مخ آدم میره پر بیراه نگفتم. میخوای بگی بریزی بیرون یه چیزی رو بعد اگر به گفتن‌ه که خیلی چیزا برای گفتن هست و اگر به شعر تر و تمیز گفتن پس این کش دادن و بافتن و زدن حرفهایی که به تو ربطی نداره و تو صنمی نداری باهاشون رو کجای دلت بذاری؟! برای چی برای کی، دروغ نیست و نمیشه؟! خلاصه اینکه میگن طرف زاییده توش مونده همین حالت جنون‌آور شاعرانه است رفقا... سخته این منگی..