عهده‌ی دوستی

 

 

آدم باید کسی را دوست بدارد که سرش به تنش بیارزد؛ قدر محبّت بشناسد، دوست داشتنت را اهمیّت بدهد و تو را متقابلا دوست بدارد؛ برای خودش شخصیّت قائل باشد و برای تو نیز؛ آدم باید کسی را دوست بدارد نه از سر تفنّن و نه از روی امتحان! دوستی برای گذران چندروز نیست، دوستی گرچه چندروزه هم باشد آثارش یک عمر با تو قدم میزند... برای همین سعی میکنم من بعد دیگر هر کسی را دوست ندارم و دوست نپندارم، از یاد ببرم چه کسانی را دوست داشته‌ام که اثرات مخرّبی بر روح و قلبم گذاشته‌اند و مرا تنهاتر کرده‌اند، از هر کسی انتظار دوستی نداشته باشم و در نهایت تا مطمئن نیستم از عهده‌ی دوستی بر می‌آیم یا نه به کسی لبخند نزنم، دیگران را در محذوریّت قرار ندهم و به کسی جفا نکنم...