فرادست

 

 

میخواهم فریاد بزنم شکسته‌ام، خسته‌ام، ولی بیزارم از نگاه‌هایشان... دوست دارم دیگر هیچکس را نبینم، پس چه کسی را ببینم؟ دوست دارم لب ببندم از هر چه گفتن پس حرف دلم را چگونه بگویم؟ میخواهم در میانه‌‌ی این غوغا نباشم پس چگونه زندگی کنم؟ نیازهای حقیرانه‌ات رنگ فانتزی گرفته‌اند، درد این است که همه چیز در دوردست‌ و دم‌دستی است!...