به سبک موراکامی..
اما این رو بدون و برای خودت ترجیع وار تکرار کن که اگر آدم کسی رو دوست داشته باشه نمیذاره طرفش این همه غصّه بخوره و تو درد تنهایی و دلتنگی بمیره و بپوسه!... حقیقت بزرگ غم بزرگ میاره ولی خب چاره‌ای نیست، بلکه اندوه آدمی در یک راستا قرار بگیره و همه دلتنگی در یک چیز خلاصه شود و شاید این باعث بشه انسان با زندگی کنار بیاد، با زندگی نمیشه کشتی گرفت، زندگی رو نمیشه به خواست خودمون تربیت بکنیم، باید مثل آدمی که حواسش جای دیگه است از کنارش رد بشی و زیاد پاپی‌اش نشی که اونوقت بخواد برای اثبات ناز شصت و زور بازوش هی به اعصابت نوک بزنه!... یکبار برای همیشه، بنویس و زندگی کن، به خودت اجازه بده که دوستش داشته باشی، بی ترس و بی عذاب وجدان، به او اجازه بده که دوستت نداشته باشد و هیچ اهمیّتی هم برایت قائل نباشد...! یکبار برای همیشه بدان که تو تنهایی در این احساس و درد خانمان سوز، انتظار همراهی و همدردی هیچکس را نداشته باش، شرمنده احساس خالصت نباش، از اینکه دیگران بدانند یا نه، بفهمندت یا نه تزلزلی به خودت راه نده. عاقبت مشخّص میشود تقدیر چیست و حقیقت امر چیست و نصیب تو از زندگی چرا این بوده است! عاقبت در دو وجب خاک پنهان خواهیم شد، خواه در زندگی فرصت شکوفا شدن و شکوفه زدن روحمان و عشقمان به دست بیاید و خواه اینکه تمام زندگی ترجمان تام از دست دادنهای متوالی باشد... دلخوش به جای دیگر، زمانی دیگر، جهانی دیگر نیستم ولی با خودم کلنجار میروم که معنایی بیابم و خودم را با آن وفق بدهم و فکر کنم به این نکته که جایگاهم در این زندگی و جهان کوچک بزرگ کجاست و نقش من چیست و فلان من و بهمان من چیست... پیاده گز میکنم شب را بی ترس ازدست دادن سایه‌ام، در سرمای دلپذیر پاییزی در تاریکی شب راه میروم و به پتک بی وقت آن کارگر به زمین یا زحمت دستهای آن ژنده پوش زباله گرد می‌نگرم و به تاریکی سردر خانه پشت درخت بی بار و بر و لخت فکر میکنم و به خودم زمان میدهم تا از هیاهو جدا شوم و قدم بزنم بی آنکه تقلّای رسیدن داشته باشم یا...
